Ομιλία Κυριάκου Ολυμπίου για το Μανόλη Μπικάκη

Ομιλία κ. Κυριάκου  Ολυμπίου, στο χορό του συλλόγου, για το Μανόλη Μπικάκη με αφορμή το βιβλίο που έγραψε για τον ήρωα από την Κρήτη με τίτλο 

"ΕΝΑΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΕΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟΥ '74" !

"Καλησπέρα σας. Πριν προχωρήσω για να πω δυο λόγια για τον Μανώλη Μπικάκη θα ήθελα να ευχαριστήσω το σύλλογο σας για την τιμή που μου έκανε απόψε καλώντας με στη εκδήλωση αυτή.

Αδέλφια μου Κρητικοί, οι ήρωες στην αληθινή ζωή δεν φορούν αστραφτερές πανοπλίες σφυρηλατημένες από αρχαίες αρετές. Είναι συνήθως απλοί άνθρωποι που σε ακραίες περιστάσεις αναδεικνύουν τις σπάνιες αρετές τους.

Αυτό συνέβηκε και το 1974. Η προδοσία της Κύπρου βρισκόταν σε εξέλιξη. Ο Αττίλας προχωρούσε ακάθεκτος, με τους καταδρομείς να αγωνίζονται λυσσαλέα υπερασπιζόμενοι τα πάτρια εδάφη και μαζί την ίδια τους την τιμή. Ανάμεσα σ' αυτούς, ο καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης, ένας εικοσάχρονος νέος από τον Αμύγδαλο Ηρακλείου, της λεβεντομάνας Κρήτης.

Ήταν ξημερώματα της 14ης Αυγούστου, όταν οι αρχαίες αρετές του Μανώλη του Μπικάκη αναδείχθηκαν στο ύψωμα 190, στα ανατολικά του αεροδρομίου Λευκωσίας. Η διαταγή που έλαβε ήταν να κόψει το δρόμο των τουρκικών αρμάτων προς την πρωτεύουσα! Οι Τούρκοι προετοίμαζαν με πυρά την επίθεση και είσοδο των αρμάτων και του πεζικού τους σ' αυτήν. Αυτό θα ήταν μια ασύλληπτη τραγωδία. Αν καταλάμβαναν την πρωτεύουσα της Κύπρου, τότε οι Τούρκοι ίσως και να προχωρούσαν στην ολική κατάληψη του νησιού.

Η θέση στην όποια κλήθηκε να υπερασπιστεί δεχόταν καταιγισμό πυρών από όλμους, πυροβολικό αλλά και τουρκικών πολεμικών αεροπλάνων που υπερίπταντον σχεδόν ανενόχλητα.

Ο δεινός αντιαρματιστής, ο Μανώλης Μπικάκης, έφτασε στο ύψωμα την πιο κρίσιμη στιγμή και έλαβε γρήγορα θέση βολής αρχίζοντας εκ των ενόντων τον αγώνα. Με την πρώτη του κιόλας βολή κεραυνοβόλησε το πρώτο άρμα, αποτρέποντας την προέλαση τους. Η συνέχεια γνωστή.

Με τα οχτώ βλήματα και το αντιαρματικό του κατέστρεψε 6 τουρκικά άρματα μάχης και έσπειρε το θάνατο σε ένα ολόκληρο τάγμα, συμπεριλαμβανόμενων και ανωτάτων αξιωματικών της ηγεσίας των τουρκικών δυνάμεων εισβολής.

Ο Καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή και πολεμώντας με γενναιότητα του πέτυχε ένα μοναδικό άθλο. Κατάφερε με εκείνα τα πενιχρά μέσα που είχε να σταματήσει την τουρκική προέλαση και σαν άλλος Λεωνίδας, τα κατάφερε.

Χιλιάδες Ελλήνων της Κύπρου γλύτωσαν την ζωή, την τιμή και την περιουσία τους. Ένας απλός μαχητής έμελλε να αλλάξει το ρουν της ιστορίας μιας ολόκληρης πόλης, της Λευκωσίας μα και ολόκληρης της Κύπρου.

Άξιοι τιμής είναι όμως όλοι οι Καταδρομείς που αγωνίστηκαν με την ατσάλινη καρδιά τους, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά του και μπροστά από τις επερχόμενες ερπύστριες!

Σαν επίλογο θα ήθελα να αναφέρω ότι ο Μανώλης Μπικάκης, αυτός ο ήρωας της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα ύποπτο τροχαίο ατύχημα το 1994. Ίσως οι Τούρκοι να μην τον είχαν ξεχάσει για τα όσα τους είχε κάνει 20 χρόνια νωρίτερα!

Δυστυχώς έφυγε από τη ζωή, όπως και τόσοι άλλοι μαχητές καταδρομείς, Ελδυκάριοι όπως και οι κυβερνήτες των Νοράτλας, με την πίκρα της μη αναγνώρισης από την πατρίδα. Τιμήθηκε μόνον μετά θάνατον από τη Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας με μια απλή τιμητική πλακέτα η οποία απεστάλη στους γονείς του στην Κρήτη.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι έκλεισα μέσα σε ένα βιβλίο όλα αυτά τα κατορθώματα του, εκπληρώνοντας μαζί και ένα τάμα ζωής για αυτό τον αθάνατο ήρωα.

Σας ευχαριστώ και πάλι και είθε η νέα χρόνια να φέρει την πολυπόθητη ελευθέρια στην Ελληνική μας Κύπρο."

Στιγμιότυπα από το χορό...

Ετήσιος Χορός 2014

Σας περιμένουμε όλους!

Διαγωνισμός μαντινάδας

Η προσπάθεια για ανανέωση της Παγκύπριας Ένωσης Κρητικών συνεχίζεται με τα εγκαίνια των νέων γραφείων του συλλόγου, στην οδό Κάσου 14Γ, Λευκωσία (πάροδος της Κ. Μάτση - από τον κυκλικό κόμβο του προεδρικού μεγάρου).
Σας περιμένουμε την Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014, στις 11:00 πμ, να γνωριστούμε μεταξύ μας και  να μοιραστούμε σκέψεις και προβληματισμούς για το σωματείο μας πίνοντας ρακή και ακούγοντας κρητική μουσική!,

http://pagkypria-enosi-kritikon.webnode.gr/

Facebook : ΠΑΓΚΥΠΡΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΡΗΤΙΚΩΝ

Παγκόσμιο Συμβούλιο Κρητών

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΡΗΤΩΝ

Πραγματοποιήθηκε στις 10 Αυγούστου 2014, στην ιστορική μονή Αρκαδίου, η ετήσια Γενική Συνέλευση του ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΡΗΤΩΝ. Η Παγκύπρια Ένωση Κρητικών είχε προσκληθεί από το ΔΣ του ΠΣΚ για να αποτελέσει μέλος του, κατ' εξαίρεση. Παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της αποτελούμενη από τον πρόεδρο κ. Βακάκη, τον αντιπρόεδρο κ. Σταθάκη και τον ταμία κ. Αγγελιδάκη, οι οποίοι κατέθεσαν τα απαραίτητα δικαιολογητικά στη Γενική Συνέλευση. Οι διαδικασίες θα ολοκληρωθούν από το νέο ΔΣ κι ο σύλλογός μας θα συμμετέχει σαν κανονικό μέλος από την επόμενη Γενική Συνέλευση.

Εκδήλωση μνήμης και τιμής για την 73η επέτειο της μάχης της Κρήτης

Πραγματοποιήθηκε,  στον Τύμβο Μακεδονίτισσας, η εκδήλωση τιμής για την 73η επέτειο
της μάχης της Κρήτης με τρισάγιο, ομιλία, κατάθεση στεφάνων και μικρό μουσικοχορευτικό πρόγραμμα.

Εκδήλωση για την 73η επέτειο της μάχης της Κρήτης

Μάχη της Κρήτης

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

                                                                        του ΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΑΚΗ                                           

Είναι στιγμές στην ιστορία που μένουν ανεξίτηλες, απείραχτες από το πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου κι ορίζουν το μεγαλείο του δημιουργού τους:

-   των Ανθρώπων που κράτησαν ψηλά την αξιοπρέπειά τους, που έκαναν πέρα τη λογική και τους υπολογισμούς των «συν - πλην» της καθημερι­νότητας

-   των Ανθρώπων που στάθηκαν ολόρθοι κι έγιναν μετερίζι αντρειοσύνης, τιμής και χρέους, δίχως να υπολογίζουν στο διάφορο

-   των Ανθρώπων που έκαναν το αδύνατο δυνατό, που δεν ήθελαν συργούλια για να κάμουν το ντρέτο κι ανυψώνονταν πάνω από την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης κι έγιναν Ιδέα κι Οδηγητές και δημιούργησαν εποποιίες.

             Τέτοιες στιγμές, σαν αυτές που προανέφερα, είναι γεμάτη η κρητική ιστορία. Οι Κρητικοί απαντοχή τους είχαν το σεβντά της πρεπιάς και της αντρειοσύνης. Η λευτεριά ήταν πολλά αγαπητερή σ' αυτούς τους ντρέτους ανθρώπους με την αμάλαγη ψυχή, σ' αυτούς για τους οποίους λό­για κι έργα δεν ξεχώριζαν.

              Ανυπόταχτοι, ατιθάσευτοι όποιος κι αν ήταν ο επίβουλος, όποιος κι αν ήταν ο κατακτητής. Ενετός ή Αιγύπτιος, Τούρκος ή Γερμανός. Κάθε λίγο ετοίμαζαν κι ένα Σηκωμό. Γι' αυτό ο λαϊκός μαντιναδολόγος, μέσα από μια έκφραση υπερβολής - άλλωστε, ολόκληρη η ζωή των Κρητικών δεν είναι έκφραση υπερβολής ; - "ανακαλύπτει" τη μάνα της λευτεριάς: «Τη λευτεριά ρωτήξανε ποιας μάνας είναι γέννα κι είπε πως την εγέννησε το κρητικό το αίμα» ''

Ενδεικτικά, αναφέρω τους ξεσηκωμούς των Κρητικών μόνο στα 183 χρόνια που το νησί ήταν τουρκοκρατούμενο (1715-1898).

1770 : επανάσταση του Δασκαλογιάννη.

1821-1829 : μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες στο μεγάλο Σηκωμό του Γένους.

1840: ενάντια στους Αιγυπτίους του Μεχμέτ Αλή.

1866-1869: ενάντια στον τουρκοαιγυπτιακό στρατό.

1878: εκμεταλλευόμενοι το Ρωσοτουρκικό πόλεμο (απέσπασαν ημιαυτονομία     

 και πρώτη φορά Χριστιανό διοικητή).

1897: μέχρι το Νοέμβρη του 1898 που ο τουρκικός στρατός εγκαταλεί­πει

οριστικά την Κρήτη.

Γι’ αυτό οι Κρητικοί - κατά το συνήθειο τους να τραγουδούν την ιστορία τους κι έτσι να τη μεταδίδουν από γενιά σε γενιά - αναφέρονται στις αμέ­τρητες θυσίες με τη μαντινάδα:

«Τα κρητικά τα χώματα όπου και να τα σκάψεις

αίμα παλικαριών θα βρεις κόκκαλα θα ξεθάψεις».

Τι κι αν η στρατιωτική υπεροχή του εχθρού λύγιζε τους Κρητικούς αντάρτες; Αναντράνιζαν και συνέχιζαν, χαΐνηδες, το δρόμο του χρέους που τους είχαν κληροδοτήσει οι πρόγονοι. Κι ήταν βαριά η κληρονομιά στους ώμους των νεότερων που έπρεπε να κρατήσουν ζωντανές παρα­δόσεις κι αξίες που έγιναν συνώνυμα του Κρητικού στο πέρασμα των χρόνων. (Δεν εννοώ ότι δεν έβρισκες τις αξίες αυτές σε άλλο τόπο ή σε άλλο λαό, εννοώ ότι δύσκολα έβρισκες Κρητικό να μη διακατέχεται απ' αυτές τις αξίες).

Λέει ο ποιητής:

«Τούτο το κάστρο, Γερμανέ, που θέλεις να κουρσέψεις,                                                                               

πάνω σ' αιώνων κόκκαλα είναι θεμελιωμένο

και πίνουν τα θεμέλια του χιλιάδες χρόνια αίμα

και τρέφεται με δάκρυα και με καημούς θεριεύει

κι είν' άπαρτο κι είν' άφθαρτο και πάντα στέκει ολόρθο,

αλύγιστο κι ασάλευτο της λευτεριάς ταμπούρι. …

…Εδώ θρησκεία το σπαθί, πίστη το γιαταγάνι,

και τ' άρματα απαράδοτα κι απρόδοτα τα κάστρα...

... Εδώ ο θρήνος κι ο οδυρμός γίνεται μαντινάδα

και ο χαμός κι ο αφανισμός ριζίτικο τραγούδι...»

Σ' ένα τέτοιο συναπάντημα με την ιστορία βρέθηκαν ξανά οι Κρητικοί το 1941, στη μάχη που επέδρασε αποφασιστικά στην εξέλιξη του Β' Παγκο­σμίου Πολέμου και προδιέγραψε το τέλος της γερμανικής λαίλαπας που σάρωνε την Ευρώπη. Στη μάχη που κράτησε δέκα μέρες, 20-30 του Μάη, και για την οποία θα μιλούσαν με θαυμασμό σ' όλο τον κόσμο.

Από νωρίς ο Χίτλερ είχε αντιληφθεί τη στρατηγική θέση της Κρήτης στην Ανατολική Μεσόγειο για τα επεκτατικά του σχέδια. «Η κυριαρχία της Ανατολικής Μεσογείου εξαρτάται από την κατάληψη της Κρήτης», αναφέρει ο αρχηγός του γερμανικού επιτελείου στρατού. Υπολόγιζαν να κάνουν την Κρήτη ορμητήριο για νέες εξορμήσεις στην ευρύτερη πε­ριοχή...

Στις 25 Απριλίου 1941 ο Χίτλερ υπογράφει το σχέδιο «ΕΡΜΗΣ» - κωδική ονομασία της επιχείρησης για την κατάληψη της Κρήτης. Μέχρι τις 16 του Μάη μεταφέρθηκαν στην Αθήνα τα στρατιωτικά σώμα­τα που προνοούσε το σχέδιο. Περίπου 14.000 αλεξιπτωτιστές, που ο Χίτλερ θεωρούσε πιο σκληρούς κι από τα μάχιμα SS, αποτελούσαν την κύρια δύναμη.

Συνολικά 25 000 άνδρες θα μεταφέρονταν με 500 μεταγωγικά αερο­πλάνα και 80 ανεμοπλάνα. Η δύναμη αυτή θα υποστηριζόταν από 610 βομβαρδιστικά και από ιταλικές ναυτικές δυνάμεις. Την ίδια στιγμή στην Κρήτη είχαν παραταχθεί περίπου 30000 συμμαχι­κά στρατεύματα από Άγγλους, Νεοζηλανδούς και Αυστραλούς και 12000 Έλληνες. Χωρίς βαρύ οπλισμό, ύστερα από εξαντλητικές μάχες στην ηπειρωτική Ελλάδα τα συμμαχικά στρατεύματα, χωρίς εκπαίδευση και πολεμική πείρα - αλλά και σχεδόν χωρίς οπλισμό - τα ελληνικά στρα­τεύματα.

Και σα μην ήταν αρκετές οι ελλείψεις, οι Βρετανοί στρατηγοί – είτε γιατί δεν πίστευαν ότι θα γίνει γερμανική επίθεση στην Κρήτη είτε για άλλους λόγους - δεν φρόντισαν για την άμυνά της. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε έξι μήνες άλλαξαν έξι διοικητές της φρουράς Κρήτης. Τελευταίος ήταν ο Νεοζηλανδός Φράιμπερκ, ο οποίος πίστευε ότι μια επίθεση θα γινόταν κυρίως από τη θάλασσα, γι' αυτό και δεν κατάστρεψε ή αχρήστεψε προσωρινά τα αεροδρόμια της Κρήτης.

Όσο μεγάλο όμως κι αν ήταν το μερίδιο ευθύνης των συμμάχων, είχαν ένα σημαντικό  ελαφρυντικό: ήταν ξένοι.

Ποια όμως ήταν η στάση των τότε Ελληνικών κυβερνήσεων; Ο Μεταξάς από φόβο για το καθεστώς του είχε αρχίσει τον αφοπλισμό των Κρητικών, ιδιαίτερα ύστερα από το κίνημα του 1938. Το Δεκέμβρη του 1940, το Γενικό Στρατηγείο αποφάσισε να συγκροτηθεί ομάδα πολιτοφυλακής 3000 ανδρών - οι στρατεύσιμοι Κρητικοί ήδη πολεμούσαν στην Αλβανία έχοντας συγκροτήσει την 5η Μεραρχία Κρητικών. Το Φλεβάρη του 1941 αποφασίζεται η δύναμη αυτή να περιοριστεί σε 1500 άνδρες. Τέλη Μαρτίου το Υπουργείο Στρατιωτικών ακυρώνει την προηγούμενη διαταγή και διατάσσει να επιστραφούν στην Αθήνα όπλα και ιματισμός, ακόμα και τα περιβραχόνια που θα φορούσαν οι πολιτοφύλακες.

Ο στρατηγός Φράιμπερκ αναγνωρίζει ότι αν οι Κρητικοί είχαν όπλα, οι στρατιωτικές ελλείψεις θα είχαν μικρότερη σημασία. Τελικά κατάφεραν να οργανωθούν μικρές ομάδες πολιτών μ' επικεφαλής παλιούς οπλαρχηγούς ή έφεδρους αξιωματικούς. Ουσιαστικά όμως οι ομάδες αυτές ήταν άοπλες. Μόνος οπλισμός «πρωτόγονα» όπλα από την εποχή των Τούρκων, ακόμα και τσεκούρια. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στο Ηράκλειο, άνοιξαν μόνοι τους στρατιωτικές αποθήκες και πήραν

Έτσι φτάνουμε στις20 του Μάη 1941. Εκείνο το πρωινό, αντί η μέρα να αρχίσει με χαρές και καλημερίσματα, με παιχνίδια των παιδιών κι ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους, άρχισε με τον κρητικό ουρανό να γεμίζει μαύρα πουλιά του θανάτου που χτυπούσαν το Μάλεμε, τα Χανιά και τη Σούδα. Κι ύστερα «χρωματιστά μανιτάρια» άρχισαν να κατεβάζουν τους  "ουρανίτες"  (έτσι ονόμασαν οι χωρικοί τους αλεξιπτωτιστές που πρώτη φορά τους αντίκριζαν). Αεροπλάνα άρχισαν να προσγειώνονται  στην αεροκαθίστρα του Μάλεμε, για την κατάληψη του οποίου δόθηκε το κύριο βάρος, για να μπορούν να προσγειώνονται τα μεταγωγικά που θα μετέφεραν στρατό και πολεμικό υλικό.

Έχουν γραφτεί πολλά για τις πραγματικές προθέσεις της ηγεσίας των συμμαχικών στρατευμάτων, κατά πόσο ήθελαν πραγματικά να μείνει ελεύθερη η Κρήτη. Πολλά ερωτηματικά προκαλούν ακόμα το γεγονός ότι δεν κατέστρεψαν το αεροδρόμιο για να εμποδίσουν τη μεταφορά στρατιωτών και το γεγονός ότι οι εφεδρείες δεν διατάχτηκαν να πολεμήσουν κατά τη ρίψη των αλεξιπτωτιστών, ούτε βοήθησαν αυτούς που ηρωικά προσπαθούσαν να κρατήσουν το Μάλεμε μαχόμενοι στο ύψωμα 107 και αναγκάστηκαν να φύγουν αφήνοντας το αεροδρόμιο στους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές.

Το σχέδιο πρόβλεπε κατάληψη του αεροδρομίου την πρώτη μέρα, αλλά απέτυχαν. Την επόμενη μέρα η οπλική υπεροχή και τα λάθη (;) των συμμάχων επέτρεψαν την κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε. Από κει κι ύστερα, οι Γερμανοί παρά τη λυσσαλέα αντίδραση των Κρητικών – αρχίζουν να καταλαμβάνουν προοδευτικά ολόκληρη την Κρήτη, κάτι που ολοκληρώνεται στις 31 του Μάη κι ενώ το μεγαλύτερο μέρος των συμμαχικών στρατευμάτων είχε διαφύγει ήδη στην Αίγυπτο.

Μέχρι εδώ, μπορεί να πει κάποιος, είναι μια κοινή μάχη όπως όλες άλλες. Συγκρούσεις αντίπαλων στρατών, τακτικών κλπ. Γιατί λοιπόν έμεινε γνωστή σ' όλο τον κόσμο η μάχη της Κρήτης;

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δεν ήταν η δράση οργανωμένων τμημάτων - όσο αξιόλογη κι αν ήταν - αλλά ο ηρωισμός που επέδειξε ο Κρητικός λαός προκαλώντας μεγάλη έκπληξη και μεγάλες απώλειες στους επιδρομείς :         

«Σκιάσανε τον ουρανό με τ΄αλεξίπτωτά τους

 μα οι Κρητικοί  περίμεναν κάτω από τη σκιά τους".

τραγουδά  ο λαϊκός ποιητής - όπως περίμεναν, δηλαδή, πριν χιλιάδες χρόνια οι υπερασπιστές των Θερμοπυλών κάτω από τον ίσκιο τωνπερσικών βελών.

Για άλλη μια φορά οι καρδιές δείξαν το μπόι τους ψηλώνοντας ως τον ήλιο κι αμάλαγη ξανακούστηκε η αρχαία κραυγή "Μολών Λαβέ".

Δεν κάθισαν να σκεφτούν οι Κρητικοί γιατί το δικτατορικό καθεστώς τους άφησε άοπλους, αν ήταν προδοτική η στάση των ηγετών. Δε φορτώθηκαν μόνο τους  βιος το φόβο, ούτε έκαναν ασπίδα του εαυτού τους  τις ευθύνες των άλλων.

Δεν κάθισαν να σκεφτούν ότι λίγοι αυτοί κι άοπλοι δεν μπορούσαν να τα βάλουν με ό, τι πιο εκλεκτό διέθετε ο γερμανικός στρατός. Έκαναν πράξη αυτό που λίγα χρόνια πριν είχε γράψει ο άλλος μεγάλοςΚρητικός, ο Νίκος Καζαντζάκης: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα. Αυτό είναι το Χρέος». Κι αν ρωτούσε κάποιος αυτούς τους απλούς ανθρώπους «γιατί πολεμήσατε;» ίσως και να μη μπορούσαν  να απαντήσουν. Γιατί μπήκαν στη μάχη χωρίς υπολογισμούς και ούτε βέβαια φαντάζονταν ότι θα νικούσαν και θα απέτρεπαν την κατάληψη της πατρίδας τους. Ίσως η μόνη απάντηση που θα μπορούσαν να δώσουν να ήταν «Έτσι έπρεπε να κάμω», γιατί αυτό το Πρέπει, αυτό το Χρέος είναι που κυβερνά τη ζωή των Κρητικών και γενιές προγόνων και αμέτρητες θυσίες αυτό φώναζαν: ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ.

Ούτε ήταν το αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης που τους ώθησε άλλη μια φορά στην κουζουλάδα, σ' αντροπάλεμα με το μακελάρη τον πόλεμο . Αν αυτό ήταν το κίνητρο τους άλλο δρόμο θα έπαιρναν: της φυγής. Ποιος θα τους κατηγορούσε άλλωστε αν αυτό έκαναν; Μήπως αυτό δεν έκαναν τόσοι λαοί της Ευρώπης σαν βρέθηκαν μπρο­στά στις ατσάλινες ορδές του Ναζισμού;      

Αυθόρμητα λοιπόν ο άμαχος πληθυσμός έγινε μάχιμος. Οπλί­στηκε με γκράδες, πέτρες, ξύλα, τσεκούρια, δρεπάνια. Άλλοι έδεναν στην άκρη ενός ξύλου ένα μαχαίρι κι είχαν έτοιμη μια ξι­φολόγχη για να πολεμούν. Κι όλοι οπλίστηκαν με ενθουσιασμό και θάρρος και έχοντας συνείδηση του χρέους έκαναν αυτό που έπρεπε για να κρατήσουν την αξιοπρέπεια του Ανθρώπου όρ­θια. Έγιναν προμαχώνες ελευθερίας. Αντιστάθηκαν, σκότωναν τους αλεξιπτωτιστές για να πάρουν τα όπλα τους, άρπαζαν τα όπλα που έβρεχε ο ουρανός και πολεμούσαν μ' αυτά. Χτυπούσαν τους Γερμανούς όπως μπορούσαν και γι' αυτό τους κατηγόρησαν βάρβαρους, γιατί δεν υποδέχτηκαν ευγενικά τους εισβολείς...

Συχνά η μάχη έπαιρνε τη μορφή αγώνα σώμα προς σώμα. Όσοι έπεφταν στους δρόμους αντιμετώπιζαν ολόκληρο τον πληθυ­σμό πού τους κατεδίωκε, ακόμα και οι γυναίκες και τα παιδιά. Και την αποκοτιά τους αυτή οι Κρητικοί την πλήρωσαν με εκα­τόμβες. Σκοτώθηκαν περίπου 3.000, ενώ χωριά ολόκληρα ξεθεμελιώθηκαν.

Οι γερμανικές απώλειες ήταν, σύμφωνα με επίσημες γερμανι­κές πηγές, περίπου 6500 νεκροί. Όμως η απώλεια για τους Γερ­μανούς δεν ήταν μόνο οι νεκροί από το επίλεκτο σώμα των αλε­ξιπτωτιστών.

Ο Χίτλερ, όπως ομολογεί ο Γερμανός αντιπτέραρχος Στόυτεντ, που είχε εκπονήσει το σχέδιο επίθεσης "εξεπλάγη από τις γερ­μανικές απώλειες στην Κρήτη. Και το παράδοξο είναι ότι παρ΄ ό­λη τη νίκη μας, έχασε την εμπιστοσύνη του στο όπλο των αλεξι­πτωτιστών". Και πράγματι είναι η τελευταία φορά που χρησιμο­ποιήθηκε το επίλεκτο αυτό σώμα. Τα συμμαχικά στρατεύματα είχαν 2500 νεκρούς και τραυμα­τίες και ο ελληνικός στρατός 1250 νεκρούς και τραυματίες.

«Παιδιά, μα ίντα  'ναι η ταραχή και η μεγάλη αντάρα

και μπλιο τ' αηδόνια δε λαλούν εις τα χωριά της Κρήτης;

Οι Γερμανοί περάσανε και τα μαυροφορέσαν...»

απλοί στίχοι ριζίτικου που φανερώνουν πώς οι Γερμανοί αντι­μετώπισαν τους Κρητικούς ύστερα από τη μεγάλη μάχη.

Αυτή η απρόβλεπτη τροπή του σχεδίου "ΕΡΜΗΣ" καθυστέρησε την επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης με αποτέλεσμα να προλάβει τους Γερμανούς ο χειμώνας. Και ίσως να άλλαξε τα σχέδια για επιθέσεις και σε άλλες χώρες. Μα σπουδαιότερο απ' όλα ήταν το γεγονός ότι οι Κρητικοί έδει­ξαν στον κόσμο ότι η αξιοπρέπεια και η ελευθερία δεν στηρίζο­νται απαραίτητα στη λογική.Κι έγιναν οι πρώτοι που αντιστάθηκαν με τόσο σθένος και αυτο­θυσία στην προέλαση του ναζιστικού στρατού, καθυστερώντας τον δέκα ολόκληρες μέρες, τη στιγμή που μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες έπεφταν στα χέρια του σε μια - δυο μέρες. Αποτέλεσαν έτσι τρανό παράδειγμα για αντίσταση των ευρω­παϊκών λαών στο ναζισμό και φασισμό.

Ο βρετανός ιστορικός Άλλαν Κλαρκ, γράφοντας για τη μάχη της Κρήτης αναφέρει: "Η πορεία της ιστορίας θα ήταν διαφορετική, αν πριν ένα χρόνο οι πληθυσμοί της Δύσης είχαν δείξει την ίδια αυταπάρνηση και το ίδιο θάρρος όταν οι επιδρομείς έμπαιναν στα χωριά τους. Με την αντίσταση των Κρητικών έχουμε τα πρώτα δείγματα του καινούργιου λαϊκού πολέμου που θα ξεσπάσει σε λίγο σ' ολό­κληρη την Ευρώπη εναντίον των κατακτητών".

Κι αν τραγουδήθηκε όσο καμιά άλλη η μάχη της Κρήτης, δεν είναι για τη στρατιωτική νίκη των Κρητικών, αλλά γιατί κράτησαν ψηλά την αξιοπρέπεια του Ανθρώπου κι έδειξαν στον κόσμο πώς γίνεται πράξη η Ιδέα της Ελευθερίας. Και η καλύτερη τιμή για όλους εκείνους που πολέμησαν στη μά­χη της Κρήτης, πιστεύω, είναι να μη ξεχνάμε ούτε τους ίδιους ούτε τους αγώνες τους και κυρίως να μη ξεχνάμε τις αξίες που μας παρέδωσαν, της αντίστασης σε κάθε επιβουλή ενάντια στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία του ανθρώπου.